Epilog

Stałam w naszym domu, a na rękach trzymałam małego bota o niebiesko - czerwonym lakierze. Miał zamknięte oczy, właśnie udało mi się go uśpić. Powoli położyłam go w łóżeczku i pogładziłam po głowie. Od tyłu złapał mnie Bee i przytulił do siebie.

-Usnął?

-Usnął. A Raven?

-Nieźle dała mi popalić, ale teraz śpi. Mam nadzieję, że chociaż Orion będzie trochę spokojniejszy.

-Zważywszy na to, że jesteśmy jego rodzicami? Wątpię – odwróciłam się do bota i pocałowałam go – Kto by pomyślał, że po tylu latach wojny, w końcu udało się nam odnaleźć szczęście.

-Kiedyś nie wierzyłem, że to się uda. Teraz jest mi zbyt łatwo. Muszę przyznać, że trochę brakuje mi akcji.

-Mi też, ale teraz mam coś, czego nie mogłabym stracić. Rodzinę – znów pocałowałam Bumblebee i założyłam ręce na jego szyję. Jeden krok, kiedy postanowiłam się ujawnić zmienił wszystko. Ponieważ czasem najmniejszy krok w dobrym kierunku, staje się największym krokiem w swoim życiu…

 

Każdy koniec stanowi początek czegoś nowego…