Rozdział V - Zemsta

Z racji tego, że pod ostatnim rozdziałem pojawiło się wiele komentarzy dziś wtawiam kolejnego posta, a kolejny pojawi się w niedzielę około południa. Bardzo się cieszę z każdego komentarza, oby tak dalej. Możecie mnie pytać o wyszystko. O fabułę, o bohaterów o kolejne rozdziały. Zawsze oopowiem. Teraz jeszcze sprawy organizacyjne. Rozdział do Transformers Prime Zagłada pojawi się w sobotę. Między 29.06 a 8.07 nie pojawi się żadny rozdział, gdyż wyjeżdżam do Włoch ma kolonie. Kiedy wróce na pewno dodam kolejne rozdziały. Miłej lektury ;-)

 

Niektóre drogi trzeba pokonywać samotnie.

Suzanne Collins

Wybuch. Jeden wielki wybuch wybudził mnie ze snu. W jednej chwili zerwałam się i wybiegłam z pokoju. Korytarz stał w płomieniach, a wszędzie walały się gruzy. Co się stało? Nie miałam bladego pojęcia. Zaczęłam biec w stronę głównej sali treningowej. Ku mojemu zdziwieniu zastałam tam jedynie Drifta. Podeszłam do niego, ale on cofnął się ode mnie o parę kroków.

-Drift, co się stało? – nim bot zdążył się odezwać ktoś strzelił mu w plecy. Autobot powoli upadł, a moim oczom ukazał się Prowl – Co ty wyprawiasz?!

-Ratuję ci życie – bot podszedł do mnie i pociągnął mnie za rękę. Razem szliśmy korytarzem w stronę wyjścia.

-Co się dzieje?!

-Wszystko ci wyjaśnię, ale musimy się stąd wydostać – szybkim ruchem Prowl wrzucił mnie do jednej z kapsuł, które dawniej były używane do transportu energonu. Nasi technicy je udoskonalili i teraz w mgnieniu oka można się w nim wydostać z bazy.

-A co z mistrzem?

-Kazał mi cię uratować – bot usiadł obok mnie i zamknął okrągłą kapsułę.

Nim zdążyłam się sprzeciwić odpalił ją i już po chwili zostaliśmy wystrzeleni. Ciśnienie było zbyt wysokie i nie mogłam nawet się ruszyć. Po niedługiej chwili byliśmy na powierzchni. Przelecieliśmy jeszcze kawałek drogi, aż kapsuła zatrzymała się o jakiejś gruzowisko. Powolnie wyszłam z maszyny. Nie bardzo wiedziałam co się dzieje, ponieważ strasznie kręciło mi się w głowie. Upadłam na kolana, by jakoś to odreagować. W tym czasie Prowl wygramolił się z kapsuły i również upadł na ziemię. Kiedy w końcu odzyskałam pełną świadomość, wstałam i pomogłam botowi się podnieść. 

-Co się tam stało, Prowl?

-Zostaliśmy zaatakowani przez Decepticony. Ich siły były zbyt wielkie.

-Ale jak to możliwe? – chwyciłam się za głowę. Ktoś musiał ich do nas doprowadzić.

-Zostaliśmy zdradzeni – Prowl spuścił głowę – Drift zdradził.

-Sukinbot! Wiedziałam, że maczał w tym palce! Chciał się zemścić bo mistrz traktował mnie inaczej!

-Tu nie chodzi tylko o ciebie! – bot podniósł głos, a ja cofnęłam się o kilka kroków – Drift chciał przejąć zakon, ale mistrz mu nie pozwolił. Shadow kazał mi cię wytrenować, żebyś w przyszłości odzyskała nasze dziedzictwo. Ale to wszystko stało się dlatego, że Shadow przyznał, że jestem lepszy od Drifta. Zdrajca się zdenerwował i poszedł do Megatrona, a on dał mu armię zdolną rozgromić nasze siły – nie wiedziałam co mam powiedzieć. Jak on mógł nas zdradzić? Mistrz mu ufał, a on spiskował za jego plecami.

-A co z mistrzem?

-Został w bazie.

-Co?! Zostawiłeś go tam?!

-Kazał mi cię ratować! –posłałam Prowlowi groźne spojrzenie.

-Tu nie chodzi tylko o mnie – bez słowa zaczęłam biec w kierunku bazy. Bot mnie wołał, próbował zatrzymać, ale nie słuchałam go. Nie mogłam tak po prostu zapomnieć o Shadow.

***

Po niecałym cyklu byłam na miejscu. Wylądowaliśmy dalej niż podejrzewałam. Baza była jednym wielkim złomowiskiem. Wszystko było zniszczone. Korytarze zasypane gruzem i ledwo możliwe do przejścia. Wszędzie leżeli martwi przyjaciele…

Kiedy doszłam do sali treningowej, nie zastałam nic więcej niż zniszczenia. Sufit był zawalony, ściany przedziurawione. Powoli przeszukiwałam gruzy w poszukiwaniu jakiś ocalałych. Nic. Żadnej żywej duszy.

-Blackstar – niespodziewanie usłyszałam jak ktoś szepce moje imię.

Odwróciłam się w kierunku głosu i ujrzałam przysypanego kawałkami sufitu Shadow. Podbiegłam do niego i zaczęłam ściągać gruz z jego ciała. Niektóre kawałki były naprawdę ciężkie. Dziwię się, że mistrz przeżył. Kiedy w końcu udało mi się zdjąć z niego gruz, zobaczyłam, że mistrz jest ranny. W jego brzuchu była rana, najprawdopodobniej zadana kataną. Przeszyła Shadow na wylot. Zacisnęłam ranę ręką, ale energon nadal z niej wypływał.

- Wyjdziesz z tego mistrzu, obiecuję.

-Nie – ledwo co powiedział Shadow – Nie ma już dla mnie ratunku. Musisz…musisz mnie zostawić.

-Nie ma mowy! Nie opuszczę cię.

-Wiesz, że mi nie pomożesz. Musisz nauczyć się dawać innym odejść – z moich oczu zaczęły wypływać olejne łzy. Nie mogłam stracić kolejnej ukochanej osoby – Musisz żyć. Musisz uratować Cybertron – Shadow złapał mnie za rękę i podał mi małe pudełeczko.

-Co to jest?

-Przyszłość. Zawartość tego pudełeczka, zapewni ci trening, uzbrojenie, kryjówkę i przede wszystkim cele – mistrz spojrzał mi prosto w oczy – Nie poddawaj się Blackstar. Pamiętaj, że możesz stracić wiarę w nas, ale nigdy w siebie – po tych słowach Shadow zaczął powoli zamykać oczy. Złapałam go za rękę i trzymałam jak najmocniej mogłam. Łzy spływały po moich policzkach, a ja miałam taka ochotę krzyczeć. Już po chwili, Shadow połączył się z Primusem…

***

Szłam ulicami zniszczonego Cybertronu i oglądałam pudełeczko od Shadow. Nie wiedziałam jak mam je otworzyć. Z każdej strony było identyczne. Do tego mistrz niejasno wyjaśnił mi, co jest w środku. I jeszcze te słowa… Możesz stracić wiarę w nas, ale nigdy w siebie. Co miał na myśli? Nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek się tego dowiem.

Zatrzymałam się przed jednym ze zniszczonych domów. Weszłam do środka i trochę odreagowałam sytuację. Dalej starałam się otworzyć pudełeczko, ale żaden sposób nie przychodził mi do głowy. Nagle mnie olśniło. Kiedy przyjrzałam się bliżej pudełku zobaczyłam, że na jednej ze stron ma wygrawerowane jakieś znaki. Przejechałam po nich palcem, a pudełko zaczęło świecić. Po chwili urządzenie zmieniło się w dość dużą księgę. Powoli otworzyłam ją i zobaczyłam spis treści. Techniki walki, bronie ninja, kamuflaż. Wszystko czego potrzebuję na przyszłość. Była tam też lista kryjówek, które miały być użyte w razie ewentualnej ewakuacji. Niestety, nie zdążyliśmy ich użyć. Jedna z kryjówek była blisko. Jedynie cykl drogi. Warto ją sprawdzić. Wyszłam z domu i zaczęłam iść w stronę kryjówki.

***

Po niecałym cyklu byłam na miejscu. Podziemna baza stała przede mną otworem. Powolnie wsunęłam pudełko w wyznaczone miejsce, a po chwili metalowe drzwi się otworzyły. Przede mną długa droga w dół. Zabrałam z powrotem pudełko i zaczęłam schodzić. Po kilku minicyklach moim oczom ukazała się wielka sala treningowa, bardzo podobna do tej z poprzedniej bazy. Wszędzie stały manekiny do ćwiczeń, a na ścianach wisiała broń. Z sali rozchodziły się kolejne korytarze, najprawdopodobniej prowadzące do zbrojowni, sypialni i innych sal treningowych. Poszłam jednym z nich i dotarłam do sypialni. Wybrałam sobie pokój miejscem na katanę. Tylko tym różnił się od innych. Byłam trochę zmęczona, więc położyłam się na łóżku i zasnęłam.

***

Następnego dnia obudziłam się bardzo wcześnie. Chciałam jak najszybciej zabrać się za trening. Zrobiłam sobie porządną rozgrzewkę i zaczęłam uczyć się ciosów z książki od Shadow. Były w niej najróżniejsze techniki, od prostych ciosów „ulicznych” po zaawansowane techniki starożytnych sztuk walki. Było w czym wybierać, ale ja nie lubię chodzić na łatwiznę. Od razu przeszłam do najtrudniejszych ciosów.

***

Kiedy nadeszła noc. Postanowiłam zająć się którymś z moich celów. Lista była długa, ale w końcu wybrałam Firebreakera, płatnego zabójcę conów. W ledwo działającym komputerze bazy znalazłam jego obecne położenie. Kaon – stolica Decepticonów. Ciężko będzie się tam dostać, ale dam radę. Zabrałam swoją broń i ruszyłam do Kaon.

Droga była długa, bo na miejsce dotarłam dopiero po kilkunastu cyklach. Wszędzie roiło się od deceptów, więc korzystałam z kamuflażu. Niestety, działał jedynie kilkanaście sekund. Muszę go kiedyś udoskonalić. Czasami zabijałam jakiegoś cona, co nie sprawiało mi trudności. W końcu udało mi się dojść do kryjówki Firebreakera. Był nią mały statek kosmiczny. Po cichu weszłam przez drzwi, a moim oczom ukazał się śpiący bot, o fioletowo - zielonej zbroi. Powolnie podeszłam do niego i wyciągnęłam katanę. W tym samym momencie con obudził się i uniknął ostrza w ostatnim momencie. Przeciwnik szybko uruchomił blastery i zaczął we mnie strzelać. Robiłam dokładne uniki, a kiedy w końcu nadarzyła się okazja, włączyłam kamuflaż. Con wyłączył broń i zaczął mnie wypatrywać. Nim zdołam mnie usłyszeć, przebiłam jego iskrę kataną. Firebreaker powoli upadł na ziemię, a energon zaczął z niego wypływać. Patrzyłam na niego z wyższością, bo wiedziałam, że pokonałam go z większą łatwością niż kogokolwiek innego. Nauki Shadow nie poszły na marne.

Schowałam katanę i wyrzuciłam ciało cona na zewnątrz statku. Postanowiłam, że zatrzymam sobie maszynę. Usunęłam urządzenie namierzające i wystartowałam. Ustawiłam kurs i od razu zajęłam się nauką nowych ciosów. W końcu mam jeszcze dużo imion z listy do skreślenia.